Genieten van rust

Je ziet ze wel eens lopen in de stad. Mensen die fanatiek gewinkeld hebben en bepakt en bezakt door de winkelstraat lopen. Hoe langer je er mee loopt hoe zwaarder het wordt. Je voelt de hengsels in je handen snijden. Het lopen gaat steeds moeizamer.

Wat zou je dan blij zijn, wanneer je dan een bekende tegen komt die zegt: 'Geef maar hier, die tassen, die neem ik hem wel van je over!' De eerste stappen daarna zijn haast onwezenlijk. Het is net of je zweeft. Wát een verschil! Stel dat diegene dan ook nog zou zeggen: 'Moet je nog meer boodschappen doen? Dan zal ik die ook wel dragen.'

Aan dat beeld moest ik denken toen ik deze bekende tekst weer las: "Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven." (Matteüs 11:28) Jezus die tegen je zegt: geef die zware rugtas maar aan mij!

En het bijzondere is: Hij geeft er meteen een aanwijzing bij om te voorkomen, dat je een andere rugtas pakt en die weer gaat vullen: "Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht." (Matteüs 11:29-30) Anders gezegd: Volg Mij! Leef zoals Ik het je heb voorgedaan. Geef heel je leven aan Mij, dan vindt je werkelijk rust!

Geef maar aan Mij

Golgotha was dé plaats waar Jezus zei: Geef jouw tassen maar aan mij. Met al die tassen kun jij niet bij Mijn Vader komen. Daarom neem ik ze van je over. Ik draag ze voor je, voor altijd! Zodat je wél bij mijn Vader kunt komen.

Geweldig toch? Maar ook confronterend. Wil ik mijn tassen wel aan Jezus geven? Wil ik er afstand van doen? Mijn last aan Hem geven en Zijn juk op mij nemen? En dan genieten van de rust? Of wil ik toch liever mijn tassen zelf blijven dragen? Alles zelf oplossen en zelf in de hand houden? Vind ik het misschien wel heel veilig of comfortabel voelen zo ...

In de brief aan de Hebreeën lezen we deze oproep van Paulus: "Aangezien de belofte om binnen te gaan in Gods rust nog steeds van kracht is, moeten we ervoor waken dat iemand van u ook maar de schijn wekt deze gelegenheid aan zich voorbij te laten gaan." (Hebreeën 4:1)

En even verder: "Laten we dus alles op alles zetten om te kunnen binnengaan in die rust, en zo voorkomen dat ook maar iemand dit voorbeeld van ongehoorzaamheid volgt en te gronde gaat. Want levend en krachtig is het woord van God, en scherper dan een tweesnijdend zwaard: het dringt diep door tot waar ziel en geest, been en merg elkaar raken, en het is in staat de opvattingen en gedachten van het hart te ontleden. Niets van wat geschapen is blijft voor hem verborgen, alles is onverhuld en volkomen zichtbaar voor de ogen van hem aan wie wij rekenschap moeten afleggen. (Hebreeën 4:11-13)

Geloven

Geloof is het sleutelwoord! Geloven in de belofte van redding en bevrijding. Dat je alleen in Christus rust kunt vinden, omdat Hij de last van je af heeft genomen.

Geloven maakt vrij, maar is niet vrijblijvend. Geloven betekent 'Zijn juk op je nemen', oftewel je voortaan door Hem laten leiden door Zijn Woord en door Zijn Geest. Dat dringt diep door in je leven! Het brengt aan het licht wat niet past in een leven met Hem. En ben ik dan bereid om mijn volle tassen, al mij lasten, aan Hem te geven? Daar echt afstand van te doen?

"De zonde mag niet langer over u heersen, want u staat niet onder de wet, maar leeft onder de genade." (Romeinen 6:14) 

Als ik in geloof die stap zet, dan wil Hij mijn leven veranderen: "Maar nu, bevrijd van de zonde en in dienst van God, oogst u toewijding aan hem en zelfs het eeuwige leven." (Romeinen 6:22)

Ik 'oogst toewijding', dat wil dus zeggen, dat toewijding dus niet iets is dat ik doe, maar dat ik krijg! Ik hoef zelf niets te doen, maar ik krijg het! Hoeveel meer rust  kan ik wensen?

Toewijding klinkt als een doe-woord: zelf hard werken, zelf eerst schoon schip maken in mijn leven en actief zijn voor God. Maar wat hier staat is iets heel anders! Het enige dat ik hoef te doen is mijzelf in Zijn dienst stellen, oftewel 'zijn juk op mij te nemen'.

Niet ik maar Jezus

Dat betekent: mij door Hem laten leiden.  En ook de bevrijding van mijn zonden door Jezus aannemen, mijn volle tassen aan Hem geven. Als ik dat doe, dan geeft Hij mij toewijding. Hij zal mijn leven dan vernieuwen.  En dan wil ik niet anders dan Hem toegewijd zijn. Ik hoef zelf geen schoon schip te maken, maar dat doet Hij. Ik hoef zelf geen werk te zoeken in Zijn Koninkrijk, maar Hij gééft mij werk.

"Ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij. Mijn leven hier op aarde leef ik in het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en zich voor mij heeft prijsgegeven." (Galaten 2:20)

Wát een geweldig evangelie! Ik kan alleen maar dankbaar en genietend van de rust bidden: "Moge God, die ons hoop geeft, mij in het geloof geheel en al vervullen met vreugde en vrede, zodat mijn hoop overvloedig zal zijn door de kracht van de heilige Geest." (naar Romeinen 15:13)